Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

Κριτική για τη συλλογή Κραυγές της νύχτας, 1960



Στις δύο πρώτες συλλογές του είχαμε ποιήματα που ήταν, ιδιαίτερα στην πρώτη, σκεύη διαθέσεων: αρκετά συναισθηματικά ρευστά, κάποια χαλαρότητα συνθέσεων και αφήγηση με φραστικές κοινοτοπίες.
Ώσπου στις Κραυγές της Νύχτας συντελείται η ερωτική συνάντηση της ιστορίας και της ποίησης. Η ιστορία γίνεται ο αφανής υποβολές και ο ποιητής ο φανερός εξομολόγος της. Μια εμπνευσμένη εξομολόγηση που δίνεται σε επικίνδυνα πεδία και ευστοχεί, σχεδόν επί ξυρού ακμής: ο εσωτερικός μονόλογος εδώ δεν συγκρατείται, αλλά εξωτερικεύεται και γίνεται υπερυψωμένος αλλά δίχως έμφαση και ρητορεία, διαρκώς κολπώνεται και πείθει με την εσωτερική ένταση. Όμοια ξεδιπλώνεται και συσπειρώνεται και ο στίχος μ’ ένα πλέγμα διασκελισμών και εσωτερικών κλειδώσεων των νοημάτων, κατά τις ανακοπές και το ξετύλιγμα των βιωμάτων των Νυχτών που περιγράφονται. Οι Κραυγές της Νύχτας είναι, στις ακμές τους, η κατορθωμένη έξαρση και η καταξίωση ενός τέτοιου συνειρμού: είναι η κοινή των βιωμάτων του καιρού.[…]

Γιώργος Δάλλας, Ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας, Περιοδ. ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ Νο 15-16, 2-6-1990

Ο Κύρου, γνώστης όλων αυτών, αμφιταλαντεύθηκε πολύ, πάλεψε πολύ να ισορροπήσει τα αλλοπρόσαλλα αυτά στοιχεία, δοκιμάζοντας κατά καιρούς την ευαισθησία του και την ικανότητά του πότε σε μεταφράσεις του Λόρκα, πότε σε μεταφράσεις του Έλιοτ, του Μάκ Λης κι άλλων αγγλόφωνων ποιητών. Στο μεταξύ τα χρόνια της πρώτης νεότητας κύλησαν, τα ιδανικά ένα προς ένα ξέφτισαν, η ζωή έγινε τροχοπέδη, ο χώρος για τη δράση έλειψε, η σκέψη οξύνθηκε, έφθασε η ώρα των απολογισμών και η τυραννία μιας συνείδησης που ψάχνει να βρει τι απόμεινε ανάμεσα στα σημερινά ερείπια. Το βαθμιαίο εσωτερικό ωρίμασμα συντελέστηκε παράλληλα με τη φθορά, ήρθε η βαριά ζωή με τα πιο προσωπικά, τα πιο ουσιαστικά της αιτήματα. Κι ιδού σήμερα, καρπός όλων αυτών των εσωτερικών διαμορφώσεων, οι Κραυγές της νύχτας […]
Τάκης Σινόπουλος, Ποιητής, Περ. ΚΡΙΤΙΚΗ, 11-12, 1960 Νο 11-12


Η ποίηση του Κύρου κι όταν ακόμη εισχωρεί στο χώρο της ατομικής συνείδησης διατηρεί τον κοινωνικό χαρακτήρα της. Ο υπαρξιακός πόνος παραμένει στο βάθος κοινωνικός πόνος, είναι συγκεκριμένος και βιωματικός, αποφεύγει την αφηρημένη «καθολικότητα» της υπαρξιακής μανιέρας […]. Στις Κραυγές της νύχτας, μια αληθινά απροσδόκητη δραματική ένταση, φανερή σε κάθε στίχο αυτής της συλλογής, διέρρηξε τον προηγούμενο εφησυχασμό και χάρισε στα καινούρια ποιήματά του, χαρακτήρα και βάθος.
Πάνος Θασίτης, Ποιητής, Περ. ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ, 8-9, 1960, Νο 66-67

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου