Η εποχή των σπηλαίων

Ξαφνικά διαπιστώνεις πως απόμεινες μόνος

Απαριθμείς τους φίλους σου πόσοι πεθάναν

Πόσοι αποτραβηγμένοι στα σπίτια τους άλλοι

Χαμένοι στην καθημερινή τύρβη πιασμένοι

Στη μέγγενη σηκώνουν τα χέρια νιώθεις πια

Την ανάγκη να ξαναπροσφύγεις στην ποίηση

Που απαρνήθηκες πριν τόσα χρόνια να σε δονήσει

Πάλι το γνώριμο σπαρτάρισμα των λέξεων μέσα

Στο αίμα σου πριν ξεχυθούν για το παιχνίδι

Των συναρμολογήσεων τώρα που βρίσκεσαι

Πάνω κι έξω απ’ τα πάθη τώρα που οι πόλεις

Γίνονται κάθε μέρα όλο και πιο απάνθρωπες

Άγρια θηρία κυκλοφορούν στους δρόμους ο αέρας

Σάπιος τρέχεις κυνηγημένος για το σπίτι

Εκεί κλείνεις πόρτες κλείνεις παράθυρα κλείνεις

Τ’ αυτιά σου και το στόμα σου φοράς προβιά

Και στρώνεσαι όλη νύχτα στο παιχνίδι της μνήμης.