Στους Κλειδάριθμους η αλλαγή της γραφής είναι αισθητή. Ο ποιητής δεν είναι πια η φλεγόμενη φωνή που κατακλύζει το ποίημα, αλλά προσπαθεί να κρατηθεί σε μια απόσταση από τον κόσμο των βιωμένων καταστάσεων και των πραγμάτων.
Έτσι, από απολογητικός, γίνεται απολογιστικός. Ο τόνος χαμηλώνει και χάνει την αισθηματική του ένταση. η γλώσσα, ερωτοτροπώντας με την καβαφική, θα γίνει κρυπτικότερη και ξηρότερη, επιχειρώντας ένα άνοιγμα προς τη λόγια ή σε όρους, που έχουν σχέση με τη νεότερη επιστημονική ορολογία ή την επαγγελματική απασχόληση του ποιητή (εργαζόταν σε τράπεζα). […]
Τάκης Καρβέλης, ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ, τομ. Β΄, 1991
[…] Οι Κλειδάριθμοι (1963), σημαντικότατος σταθμός στην πορεία του Κύρου, ας αποκληθεί εδώ, μπορεί και λίγο αστόχαστα, βιβλίο αποστασιοποίησης, Το πρότερο πληθωρικό συναίσθημα περνάει τώρα μια αυστηρή επεξεργασία απόσταξης. Το προϊόν της είναι συμπαγές, ενιαίο, γνήσιο - μια έντονα προσωπική κατάσταση, καθώς πιστεύω.
Το ποιητικό βλέμμα θεωρεί και επιθεωρεί τα πράγματα, ο λόγος οικονομείται μέχρι και την κρυπτικότητα, το βίωμα παρίσταται πλέον ως λόγος περισσότερο συμπερασματικός. Εδώ, το ύφος του Κύρου χαρακτηρίζεται από την ευεργετική ξηρότητα του βωμού πόνου, εκείνου που έχει κατακαθίσει πια σε σοφία ζωής και έχει μεταλλαχθεί σε φιλοσοφική ενατένιση ακόμη και των ατομικών πληγών. Αν τώρα κάτι περισώζεται από κείνες τις παλαιότερες εναγώνιες «κραυγές της νύχτας» είναι μονάχα, όπως ομολογείται, «ρίζες αλλοτινών κραυγών» […]
Γιάννης Βαρβέρης, Ποιητής, Από το βιβλίο Σωσίβια λέμβος 1999
Στους Κλειδάριθμους ξαναβρίσκουμε και κάποιες αποχρώσεις λυρισμού που θυμίζουν, εκ πρώτης όψεως, την παλαιά ποιητική παραγωγή του Κύρου. Ο τωρινός όμως λυρισμός, συνδυασμένος και με τη εκφραστική λιτότητα που εδώ επικρατεί, αποτελεί ένα συστατικό στερεό, όχι αερώδες, ακριβώς επειδή τώρα το συναισθηματικό του υπόστρωμα σχηματίζεται από τα βιώματα που έχουν ανασύρει οι Κραυγές της Νύχτας. […]
Ξενοφών Α. Κοκόλης, Από το βιβλίο 12 ποιητές (Θεσσαλονίκη 1979)
Ποιητής με αναμφισβήτητη ευαισθησία και καλλιέργεια
[…] Στην συλλογή Κλειδάριθμοι προχωρεί σταθερά προς τον εσωτερικό χώρο, αφήνοντας πίσω του -τα πράγματα και το βάρος της απτής πραγματικότητας. Ως τώρα έβλεπε τον κόσμο απ’ έξω, με τις φυσικές του διαστάσεις. Από δω και μπρος, διαφαίνεται μια προσπάθεια να τον ξαναδεί με την εσωτερική του όραση, μεταγράφοντας τη στάση του απέναντι στη ζωή σε γλώσσα πιο αφηρημένη. Ύστερα από τη συντριβή αρχίζει να βαδίζει προς κάποια λύτρωση, που δεν έχει καθαρά διαγράψει το σχήμα της […]
Με βαθύτατη πίκρα και μια λεπτότατη ειρωνεία αναδίνεται τόσο μέσα απ’ όλη αυτή την αφαίρεση. Τη ρευστότητα των πρώτων συλλογών του έχει αντικαταστήσει η λιτή έκφραση κ’ η σχεδόν μονολεκτική διατύπωση.
Κώστας Στεργιόπουλος, Ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας, Περιοδ. ΕΠΟΧΕΣ, Νο 6, Οκτώβριος 1963
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου